De hit van het moment, toen ik mijn stukjes op facebook zette over dit boek versus onze eigen ervaringen reageerden veel vrienden dat ze het gelezen hadden en zo bijzonder vonden. In de bibliotheek was het constant uitgeleend en niet als e-book of luisterboek beschikbaar, dus in augustus ergens gereserveerd. 8 november kon ik het ophalen en mocht ik het in 3 weken uitlezen want de volgende lezer stond al weer klaar! Goed voor mij om een stok achter de deur te hebben! Maar het las ook makkelijk, dus dat was geen probleem. Het zette mij weer helemaal terug in de tijd. Eerst, in Minehead 2000 toen Reinier en ik met tent en rugzak gingen wandelen. Oei wat was dat zwaar en wat gingen we diep. Reden waarom ik de foto's nog nooit heb ingeplakt. Nu heb ik alles weer opgezocht en ligt het klaar om geplakt en in dit blog gezet te worden. Het is al zo lang geleden, we kunnen nu glimlachen om de ruzie die we toen hadden... En in 1994 liep ik met Sindbad van St. ives naar Falmouth. De reis waarbij ik Miriam leerde kennen met wie ik later zo ontzettend veel gewandeld heb. Tot 2012 toen ze op 10 september overleed. Zo jammer, ik mis haar altijd nog zo. Beide boekten we solo, werden door Sindbad in een tent geboekt en zo gaat dat dan. En wat een leuke reis was dat, met een leuke groep. Dus ja, ik heb wat met het South West Coast Path dus dit boek wilde ik lezen hoewel ik niet zo van dit type boeken houd, naar binnen gekeerd. Hoewel me dat al lezend meeviel.
Ray en haar man Moth raken hun huis in Wales kwijt. Ik weet niet meer precies waarom, maar ze moeten verkopen, het is voor de bank. En tot overmaat van ramp is Moth zeer ernstig ziek. En toch gaan ze wandelen, kopen op internet een tweede hands tentje en wat andere spullen die een mens nodig heeft en pakken in. Zetten hun busje bij een vriendin in die buurt en dat is het dan. Ze rekenen op 42 pond per week, want dat is het bedrag wat ze van de regering krijgen omdat hun huis ook hun inkomstenbron was, ze hadden een b en b. Maar regelmatig komt het voor dat ze dat bedrag helemaal niet op kunnen nemen omdat er verzekeringen af zijn geschreven of andere dingen waar ze geen weet van hebben. Ik heb me verbaasd over waar ze dan van leven. winegums, caramelrepen, friet, heel bijzonder. Ik zou van dat geld dan een half volkoren kopen, maar tja, daar ben je nederlander voor misschien.
Het gaf ook zeer veel herkenning, de huid die nooit meer ophield met schilveren, vreselijk, en maar pulken aan de velletjes, het haar helemaal stijf van zout en zeewind. Na een paar dagen uren in de wind stinken zodat mensen op een ander bankje gaan zitten (zeker in de trein terug) en de vele klimmen omhoog naar het klif en aan de andere kant weer afdalen naar zeeniveau, zo zwaar. maar ook zo mooi. Ergens in oktober stoppen ze met het pad. Moth is in en in koud en ze realiseren zich dat ze het dit jaar niet halen. op diezelfde dag (het boek hangt van toeval aan elkaar, maar daar gelooft Ray heilig in) belt een vriendin dat ze in haar schuur mogen wonen, gratis, wanneer ze het willen opknappen. dat doet Moth op zijn tandvlees. Ray werkt als schapenscheerders hulp. Op de laatste dag zegt één van de mannen dat hij hun schuur heeft mogen huren. wat hebben jullie het mooi opgeknapt. dat betekend dus dat ze weer op straat staan. Dus gaan ze weer wandelen, verder, of eigenlijk terug, van het einde terug naar waar ze zijn gestopt. maar ze hebben nu wel plannen. moth gaat studeren, ze gaan in een studentenflat wonen is het plan. maar op de laatste dag treffen ze een vrouw die hen haar huisje op het terrein verhuurt. het was net vrij gekomen en ze moest nog een nieuwe advertentie zetten voor de verhuur. het heeft zo moeten zijn. maar ik gun het ze want ze zijn sympathiek. het wandelen doet Moth goed en die ervaring hadden wij ook altijd. Reinier deed het nooit zo goed als wanneer we een lange afstand konden wandelen. Een doel voor ogen is zo belangrijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten